Het gat tussen de prioriteit die bedrijven geven aan innovatie en het geld dat erin geïnvesteerd wordt, is nog steeds groot. De innovatieparadox breidt zich op die manier steeds verder uit – tot bedrijven zo moe worden van innoveren dat ze niets meer doen.
Bedrijven kennen het belang, maar handelen er niet naar. Naast privacy vraagstukken gaat deze vlieger ook steeds vaker op voor innovatie, zo blijkt uit onderzoek van ICT-dienstverleners QNH en ilionx. Bijna 600 managers van kleine, middelgrote en grote organisaties werden ondervraagd over innovatie, de prioriteit die het heeft binnen bedrijven en het budget dat er daadwerkelijk aan besteed wordt.
Die prioriteit, die is er wel: maar liefst 99 procent van alle ondervraagde managers ziet innovatie als zeer belangrijk, 85 procent van hen erkent zelfs dat het van levensbelang is voor de organisatie. Maar wordt daar ook naar gehandeld?
Als verklaring voor deze innovatieparadox geeft CEO Wiebe de Boer van ilionx en QNH, de bedrijven achter het onderzoek, dat innovatie vaak in het gedrang komt wanneer de budgetten besproken worden. ‘Mensen weten wel dat het belangrijk is, maar onder druk van de operationele bezigheden en in het kostenplaatje wordt er vaak van die prioriteit afgezien. Innovatie is nou eenmaal een gok: het kan rendement op de lange termijn opleveren, maar het kan ook mislukken.’
Hoezo geen geld voor innovatie?
Innovatie kost geld. Daarvan zijn talloze voorbeelden te geven: nieuwe technieken, nieuwe hulpmiddelen, nieuwe behandeltechnieken, nieuwe geneesmiddelen, enzovoorts. Bijna altijd gaat het om meer geld voor een specifiek onderdeel. Soms past het bij een (tijdelijke) lokale afspraak met de zorgverzekeraars. Andere keren gaat het wellicht om een specifieke investering van een ziekenhuis dat voorop wil lopen op het gebied van oncologie.
Als er dan na jaren een richtlijn van wordt gemaakt en alle betrokkenen de gewenste innovatie willen toepassen, blijkt vaak dat er op nationaal niveau geen geld voor is. Althans, dat wordt beweerd. Dan wordt de landelijke verwezenlijking een probleem.
Talloze artikelen zijn er over dit fenomeen verschenen. En steeds luidt de kernboodschap: ‘Geef ons extra geld, anders kunnen we minder kwaliteit leveren, minder innoveren, minder efficiënt zijn, et cetera.’ Terechte vragen van innovators die hun leven wijden aan de verbetering van de zorg. Zij vinden echt dat er geld bij moet. En ja, dat geld is er wel. Maar dan moeten we met zijn allen heel goed kijken waaraan het wordt besteed.
Een voorbeeld. In de wetenschappelijke wereld van de orthopedie woedt er al jaren een discussie over het nut van artroscopie van de knie, een operatieve ingreep. Er zijn talrijke studies uitgevoerd en meta-analyses verricht, en steeds zijn de conclusies feitelijk gelijk. Ten opzichte van een conservatieve niet-operatieve behandeling is er weinig tot geen meerwaarde voor de patiënt met degeneratieve klachten om zo’n artroscopie van de knie te ondergaan. Sterker: na twee jaar is de mogelijke minimale meerwaarde helemaal verdwenen. In wezen is de artroscopie zelfs slechter, doordat elke operatie een risico oplevert.
Art of an Artist 